Rozdział 9

PERSPEKTYWA EVE

Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Byłam ubrana w mleczną sukienkę, z ponabijanymi ćwiekami,  do tego założyłam sandały. Faliste włosy, kaskadami opadały na plecy, makijaż miałam nieco ostrzejszy niż zwykle. Na zewnątrz wyglądałam na przygotowaną do wywiadu, jednak w środku było zupełnie inaczej.

Ręce trzęsły mi się, gdy próbowałam wygładzić sukienkę. Dzięki lustrze zobaczyłam, jak Zayn wchodzi do pomieszczenia. Włosy i makijaż chłopców, były już gotowe. Ja skończyłam swoje przygotowania pierwsza.

– Hej Zayn.

– Cześć Eve – Zayn podszedł bliżej, a ja byłam zmuszona spojrzeć mu w oczy, twarzą w twarz, nie  przez lustro.

– Co ty tu robisz? – zapytałam cicho. Byłam ciekawa.

– Liam powiedział mi, że jesteś zdenerwowana, a ja chciałem sprawdzić czy wszystko w porządku.

Zmusiłam usta, do wykrzywienia się w słaby uśmiech.

Tego ranka byłam chora. To, plus moje nerwy, było tak zabawne jak pływanie w lawie. Nie mówiłam zbyt wiele od rana, tylko wtedy gdy Liam zapytał jak się czuję.

Nie byłam gotowa stanąć na scenie,  pozwalając by ludzie mnie osądzali i uczynili moje życie trudniejszym. Nie byłam podekscytowana tą rozmową. Danielle i Eleanor powiedziały mi jak bardzo trudne jest to czasem. Im grożono cały czas śmiercią, tylko dlatego, że były dziewczynami Liama i Louisa. Wyobraź sobie, co z ciążą.

– No, oczywiście, że nie jest w porządku – powiedział Zayn, kiedy nie odpowiedziałam. Spuściłam wzrok na swoje buty.

– Czy przynajmniej wiesz, co chcesz powiedzieć? – zapytał mnie. Czułam jego spojrzenie na sobie.

– Prawdę. – wzruszyłam ramionami.

– To dobry początek – zachichotał Zayn.

– Chcę po prostu powiedzieć, że jestem normalną dziewczyną, której zdarza się mieć sławnego kuzyna. I zdarza się być w ciąży, dlatego próbuję radzić sobie z konsekwencjami moich działań – mówiąc, wciąż patrzyłam na swoje buty. Kątem oka zauważyłam jak Zayn się uśmiecha.

– Wiesz, co poprawi sytuację? – przygryzłam wargę z nadzieją.

– Co? – Zayn dumał.

– Lody – uśmiechnęłam się.

Zayn spojrzał na mnie, a pod jego oczami utworzyły się małe zmarszczki. Był za słodki.

– Wiesz co? Kiedy tylko wrócimy do domu, możemy wymknąć się we dwójkę i kupić trochę opakować lodów, a później zrobić sobie filmowo, lodowy, szalony wieczór, tylko dla Eve i Zayna.

Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, gdy powiedział filmowo, lodowy, szalony wieczór, tylko dla Eve i Zayna. Brzmiał tak dziecinnie, a mi strasznie się to spodobało.

– Umowa. – uśmiechnęłam się do niego szczerze.

* * *

W połowie wywiadu, gospodarz, której imię to Nicole, czy jakoś tak, zaczęła wypytywać o mnie.

Czekałam za kulisami, aż powiadomią mnie, że mam wyjść na scenę.

– Więc, Zayn, byłeś niedawno widziany w obecności tajemniczej dziewczyny. Czy mógłbyś to wyjaśnić? – Nicole puściła oko do publiczności.

Słuchacze cieszyli się, ale zamarli, gdy Zayn zaczął mówić.

–Uh, tak. Ona jest po prostu bardzo dobrą przyjaciółką. – Moje serce zamarło, bo rzeczywiście go lubię. To hormony, czy nie, on i tak jest doskonały.

– Jak ma na imię? – zaciekawiła się Nicole.

– Eve – wszyscy chłopcy, w piątkę odpowiedzieli chórem.

– Brzmi pięknie! Czy jest tu z wami? – dumała Nicole.

– Właściwie, jest za kulisami – Liam wskazał w moim kierunku – I mamy małą informację.

– W takim razie, zawołajmy ją – wiwatował gospodarz.

– Eve! Eve! Eve! – tłum zaczął wykrzykiwać moje imię. Moje ręce zaczęły trząść się ponownie.  Pracownik za kulisami, kazał mi wyjść, więc weszłam na scenę. Doping wciąż odbijał się w studiu, a ja zajęłam miejsce na kanapie, pomiędzy Zaynem a Liamem.

Czułam, że wszyscy patrzą na mnie, ale ja utrzymywałam spojrzenie na Nicole.

– Witaj Eve – uśmiechnęła się.

– Cześć. – pomachałam, starając się ukryć swoje nerwy.

– Powiedz nam, jak to jest żyć z One Direction? – zapytała.

– Um, to jest naprawdę bardzo zabawne. Relaksujące. Jest cudownie. – odpowiedziałam, patrząc na chłopców, po obu tronach mnie.

– Jestem pewna!  Większość dziewczyn zabiła by, by być na twoim miejscu. Powiedz nam, dlaczego nie słyszeliśmy o tobie wcześniej?

To był mój czas, na wyjaśnienia.

– Tak naprawdę, niedawno się wprowadziłam. Liam i ja nie utrzymywaliśmy kontaktu, aż zadzwonił do mnie, we właściwym momencie – starałam się mówić jak najbardziej niejasno  – M-mi naprawdę, było potrzebne wsparcie. On i chłopcy byli dla mnie zdumiewający.

Cholera, Eve, czemu nie możesz tego po porostu powiedzieć?!

– Co  przyciągnęło was do siebie? – dążyła Nicole.

– Ja… Ja jestem w ciąży. – powiedziałam nawet nie myśląc. Zwyczajnie wyrzuciłam to z siebie. Sapania wypełniły pokój.

Czułam się upokorzona, aż poczułam dłoń , która chwyciła moją i ścisnęła ją lekko. Z jakiegoś powodu poczułam przypływ ciepła, które rozprzestrzeniało się po mojej dłoni. To oczywiście, była ręka Zayna. Nikt inny nie ma na mnie takiego wpływu.

– Ile masz lat? – zapytała Nicole. Mogłabym powiedzieć, że stara się mnie pogrążyć, ale to byłoby niegrzeczne.

– Siedemnaście. Moi rodzice i chłopak nie zdecydowali się mnie wspierać, ale jestem szczęśliwa, bo mam pięciu wspaniałych chłopców, których bardzo kocham. I mogę szczerze powiedzieć, że oni też dbają o mnie. – odpowiedziałam trzymając dłoń Zayna.

– Myślę, że wszyscy możemy wyciągnąć wnioski co do odpowiedzialności za swoje czyny i otoczyć się pozytywnością. – Nicole uśmiechnęła się – Zróbmy to dla One Direction i Eve Payne!

Tłum wybuchł głośnym dopingiem, kiedy zaczęliśmy schodzić ze sceny. Kiedy tylko mikrofony zostały  wyłączone i odczepione od naszych ubrań, a kamery już nas nie filmowały, odetchnęłam głośno.

– To było wspaniałe, Eve! – Niall pociągnął mnie do Horanowego uścisku.

Jęknęłam w jego pierś, a on mnie puścił.

– Naprawdę, było cudowne – zapewnił mnie Harry, klepiąc po plecach.

– Myślę, że wszyscy jesteśmy z ciebie dumni – powiedział Louis.

– Byłaś niesamowita – Liam przytulił mnie mocniej niż zwykle.

– Uh, Li… – wychrypiałam nie mogąc oddychać.

– Och, przepraszam – puścił mnie i zachichotał.

Zayn podszedł do mnie i zaczął szeptać do mojego ucha.

– Odniosłaś wielki sukces, więc właściwie możesz ZJEŚĆ trochę moich lodów, jako bonus.

Zaśmiałam się.

– Nie mogłam tego zrobić wcześniej? Wszystko miało być dla ciebie?

Zayn uśmiechnął się i skinął głową.

– Ale myslę, że mogę się podzielić, skoro tak dobrze ci poszło.

– Doceniam to. – pchnęłam go lekko.

Dźwięk chrząknięcia wydobył się obok nas. To był Louis.

– Nie pogniewajcie się, ale staramy się iść.

Nosząc uśmieszek na swojej twarzy, odwrócił się, by iść do samochodu, zaraz przed nami.

Czułam jakby Louis wiedział o moich uczuciach, względem Zayna. Zawsze wydawał się nosić ten diabelski uśmiech, gdy tylko ja i Zayn byliśmy razem.

* * *

– Zayn Malik, bierzemy ciasteczkowe i koniec! Ty wybrałeś czekoladowe, a ja ciasteczkowe. Nie możesz wciąć dwóch rodzajów! – skarciłam Zayna, który oddał swoje serce dwóm opakowaniom lodów. Czekoladowych i miętowych z kawałkami czekolady.

– Proszę? – jęknął Zayn.

– Zawsze możemy wciąć trzy, ale nie wiem czy je zjemy – westchnęłam.

– Więc nie masz nic przeciwko, jeśli weźmiemy trzy? – zapytał.

Zaśmiałam się.

– Oczywiście, że nie. To nie jest tak, że ja za to płacę.

Zayn roześmiał się i umieścił oba swoje smaki w koszyku. Wybraliśmy całą masę innych i przypadkowych produktów spożywczych, ponieważ tak jak pisali w książkach, zaczynałam mieć różne zachcianki. Koszyk był prawie pełny, gdy zaczęliśmy wykładać rzeczy na przenośnik taśmowy. Nikt nie rozpoznał Zayna. Nie było jeszcze nawet osiemnastej, a ja nie narzekałam.

Zayn zapłacił za jedzenie i wyszliśmy na parking. Zayn szeroko się uśmiechał, kiedy szliśmy razem.

– Dlaczego wyglądasz jak Cheshire Cat? – zapytałam.

Wciąż się uśmiechał.

– Jestem naprawdę podekscytowany tymi lodami – wywróciłam oczami i potrząsnęłam głową.

– Jesteś interesujący. W jednej minucie jesteś zamknięty i uczuciowy a w następnej jesteś jak dziecko w sklepie ze słodyczami – roześmiałam się.

– Dziecko w sklepie z lodami – zwrócił mi uwagę z bardzo śmiesznym akcentem.

Przygryzłam wargę, by nie wybuchnąć nieznośnym śmiechem.

Po włożeniu toreb do bagażnika, wsiedliśmy do Bentleya Zayna i odjechaliśmy do domu.

Z rękami na kierownicy mogłam przypatrzeć się jego tatuażom. Wyglądały na dość przypadkowe.

– Co oznacza ten tatuaż? – wskazałam na symbol przekreślonego palca.

– To po prostu na szczęście – powiedział, spoglądając na mnie.

– A ten? – przebiegłam palcem, po jednym, który krzyczał „Zap!”

Zaśmiał się.

– Lou i ja używaliśmy tego wyrażenia, a ja uwielbiam komiksy.

– Robisz sobie tatuaże, na wszystko? – zapytałam.

– Nie, tylko wtedy gdy coś jest inspiracją, lub wydarzy się coś ważnego – skinęłam głową – A ty masz jakieś?

– Tatuaże?  Nie. Mam tylko siedemnaście lat, pamiętasz? – odpowiedziałam.

Znów na mnie spojrzał, odwracając wzrok od drogi.

– Ciągle zapominam – powiedział trochę ciszej.

– Kiedy dziecko przyjdzie na świat, będę miała osiemnaście.

– No cóż, jeśli chcesz, kiedy będziesz pełnoletnia możemy zrobić sobie tatuaże razem – uśmiechnął się.

Moje serce zaczęło bić szybciej. Czy myślał, by dopasować dwa tatuaże, czy… wow! Chce sobie zrobić ze mną tatuaż.

– To będzie niesamowite. – powiedziałam mu.

Dostaliśmy się do domu, a każdy był zajęty grą video, więc wzięliśmy lody, dwie łyżki i kilka filmów do pokoju Zayna. Jego pokój był zadziwiająco czysty, ale w tym samym czasie panował tam artystyczny nieład.

– Może skoczysz, do swojego pokoju, po kołdrę? – poprosił.

– Och proszę! Po prosu chcesz wybrać film! – wskazałam na niego palcem.

– Być może, ale będzie nam wygodniej z dwoma kołdrami – zaśmiał się.

– Dobra – prychnęłam i poszłam do swojego pokoju, chwytając kołdrę i wróciłam, widząc, że Zayn już wkłada płytę do odtwarzacza.

– Co oglądamy? – zapytałam układając kilka poduszek na łóżku, by było wygodniej.

– W pogoni za szczęściem – uśmiechnął się, siadając na łóżku z łyżką i opakowaniem lodów.

– Ten film, jest taki smutny – żachnęłam się, przypominając sobie jego fabułę.

– Wiem, teraz chwytaj lody i wskakuj – poklepał miejsce obok niego.

Kiedy już się usadowiliśmy, Zayn włączył film a ja wkopałam się łyżeczką w moje lody. Pycha! Kilka godzin później łzy kapały z moich oczu, a lodów już nie było. Spojrzałam na Zayna załzawionymi oczami.

– Nienawidzę cię.

Zayn zmarszczył brwi ale się uśmiechnął.

– Dlaczego?

– Bo to było naprawdę smutne, a teraz nie mam lodów – pociągnęłam nosem.

Zayn zaśmiał się i objął mnie, tak, że wylądowałam na jego klatce piersiowej.

– Możemy dzielić trzeci pojemnik, kochanie. Nie martw się.

Czułam się tak dobrze będąc w jego ramionach, wdychając jego zapach i czując jego ciepło. Nie chciałam zmieniać pozycji, ale szczerze miałam ochotę na lody i musiałam wstać by wybrać film.

Wyrwałam się z uścisku Zayna i podeszłam do odtwarzacza. Patrząc na wybór DVD, wzięłam jeden z moich ulubionych filmów i wcisnęłam PLAY.

Zayn umieścił lody na kolanach, więc musiałam tylko trochę sięgać swoją łyżeczką.

– Chwileczkę, czy to Pamiętnik? – jęknął Zayn.

Skinęłam głową.

– Co w tym złego?

– Według mnie, ten film jest kiepski – wzruszył ramionami.

Sapnęłam na niego.

– Jesteś szalony! Dlaczego, to nie jest wspaniałe?

– Nie wiem, po prostu mnie trochę nudzi.

– No wiesz co? Tak, czy inaczej go oglądamy. – uśmiechnęłam się do niego. Zayn zachichotał, a ja odwróciłam swoją uwagę do filmu.

Około dziesięciu minut później, poczułam ciepły palec, szturchający moje żebro. Spojrzałam na Zayna, który uśmiechał się diabelsko.

– Czy mogę ci w czymś pomóc? – westchnęłam.

– Nie. Wystarczy, że cię szturcham – Zayn wzruszył ramionami niewinnie. Ten chłopak…

Dźgał mnie przez następne dwadzieścia minut, ale go ignorowałam. Jednak kiedy szturchnął mnie ponownie, spojrzałam mu w oczy.

–  Czy AŻ TAK ci się nudzi? – wyrzuciłam ręce w górę.

Zayn skinął głową.

Wyciągnęłam rękę i wzięłam kolejną łyżkę lodów.

– Szkoda. Oglądamy to. – odpowiedziałam, powracając od oglądania filmu.

Biedny Zayn milczał, a ja cieszyłam się filmem całą godzinę. Koniec był coraz bliżej, a ja nadal byłam zainteresowana, mimo, że widziałam ten film wiele razy. Wtedy poczułam, że cos naprawdę zimnego jest rozmazywane na moim policzku.

– Zayn Malik – skrzywiłam się – Nie umieściłeś właśnie lodów na moim policzku.

Odwróciłam się patrząc na winnego i znudzonego bruneta, który próbuje się nie uśmiechać.

– Zayn! – zawołałam.

Wzięłam własną łyżeczkę lodów i rozmazałam go na jego policzku. Nie mogłam się powstrzymać.

– Eve! – skrzywił się, ale umieścił lody na mojej szyi, przez co zsunęły się w dół, pod koszulkę.

– Zimno! Zimno! – syknęłam.

Zayn uśmiechnął się do mnie, a ja wzięłam jak największą ilość lodów, podnosząc gumkę od jego dresów i pozwalając by lody spadły na jego bokserki.

Zaśmiałam się, kiedy Zayn zeskoczył z łóżka i zaczął skakać po całym pokoju, jakby to miało mu pomóc. Moja klatka piersiowa była lepka i zimna, więc niewiele myśląc zdjęłam swoją koszulkę, odsłaniając stanik i jeszcze płaski brzuch. Podjęłam próbę wymazania lodów i spojrzałam na Zayna, który w bokserkach, próbował robić to samo.

Naprawdę bardzo starałam się na niego nie patrzeć, ale był tak bardzo atrakcyjny. On, jakby czując mój wzrok spojrzał w górę, na mnie i roześmiał się. Ciężko starał się utrzymać wzrok na mojej twarzy a nie na piersiach. Podszedł do mnie wciąż się śmiejąc.

– Teraz już wiesz, co się dzieję, gdy próbujesz zmusić mnie do oglądnięcia Pamiętnika.

Zaśmiałam się.

– Nigdy więcej.

Potem, nie mogło być gorzej, gdy Liam wszedł do pokoju.

O cholera.

Od tłumaczki: Ten rozdział jest wyjątkowo długi, ale cudowny. Przynajmniej jak dla mnie. Osobiście pokochałam to opowiadanie i jestem w rozdziale 32 :) Mam dwie informacje. Po pierwsze. NIE INFORMUJĘ O NOWYCH ROZDZIAŁACH. Przykro mi. Po drugie. Jak pewnie zauważyliście zmieniłam szablon. Jest on dostosowany rozdzielczości, której wy możecie nie posiadać. Dlatego pytam. CZY U WAS TŁO SIĘ ROZJEŻDŻA? Gdyż na niektórych komputerach/laptopach tak. Dlatego chce wiedzieć, czy przeszkadza Wam to w czytaniu. Bo jeśli tak to zmienię ^^ Pozdrawiam!