Rozdział 22

PERSPEKTYWA EVE

– Eve? – zbyt dobrze usłyszałam północny akcent, który wypełnił pokój.

– Tak, Zayn? – westchnęłam, podnosząc się na łóżku.

Było prawdopodobnie południe, a ja miałam mdłości od rana. Wymiotowałam tak wiele razy, że prawie się do tego przyzwyczaiłam. 

Od moich urodzin minęły dwa tygodnie, w ciągu których niewiele się zdarzyło. Zayn zabrał mnie na dwa kursy, dzięki którym dowiedzieliśmy się o technikach oddychania i roli mężczyzny podczas porodu. Zayn oddychał wtedy tak chaotycznie, ale pocieszające było to, że robił to dla mnie. Był najsłodszy.

– Po prostu chciałem cię sprawdzić – jego uśmiech był mały, ale czysty.

Brązowe oczy patrzyły prosto w moje i zdawały się być rozjaśnione większą ilością miodu.

– Dziękuję – mój uśmiech różnił się od jego.

Mój był słaby i zbyt miękki, jednak on nie zdawał się tym przejmować.

– Chcesz, bym się z tobą położył? 

Potrząsnęłam głową.

– Nie chcę żebyś zachorował. 

– Wolałbym byś poczuła się lepiej – nalegał – Poza tym w czerwcu ruszamy w trasę, pamiętasz? Wolę być chory teraz, niż później. 

Przewróciłam oczami i podciągnęłam kołdrę, by mógł wczołgać się na miejsce obok mnie. Poczułam jego ciepło od razu, gdy przytulił się do moich pleców. 

– Jesteś ciepły – wyszeptałam.

– Wolę określenie gorący – dokuczał.

– Jesteś idiotą.

– To nie było zbyt miłe – żachnął się.

– Kto powiedział, że jestem miła? – żartowałam, niemal zapominając, że przed tą rozmową dużo wymiotowałam. Miałam nadzieję, że mój oddech nie śmierdział.

– Po prostu idź spać. – Zayn prychnął, najwyraźniej nie wiedząc co powiedzieć.

Westchnęłam, wciąż czując niepowtarzalne mdłości. Zacisnęłam powieki, próbując pozbyć się okropnego uczucia. 

– Nienawidzę bycia w ciąży. Bardzo. 

– Nie mów tak – Zayn gaworzył. 

Przysięgam, czasami zapominałam, że nie jesteśmy parą, bo zawsze był dla mnie taki miły. Może było mu mnie szkoda, ale moje uczucia były czyste. Pragnęłam, by był mój bardziej niż czegokolwiek innego i myślałam o tym cały czas.

– Jest do bani. Codziennie czuję się jak gówno, staję się coraz większa, to tak jakbym była pompowana! Mój nastrój ciągle się zmienia, a ja zawsze jestem głodna. To jest po prostu straszne! – narzekałam.

– To wszystko pewnie jest prawdą, ale każda kobieta w ciąży to przeżywa. Widziałaś te wszystkie kobiety  na kursie.  Każda czuje to samo, co ty. Ale kiedy to się skończy, zobaczysz, że było warto. 

– Łatwo ci mówić – mruknęłam.

– Tak, masz rację, ale robię wszystko, by było ci łatwiej i mam nadzieję, że to dostrzegasz. – Zayn szepnął mi do ucha,  wysyłając przy tym dreszcze, które rozeszły się po moim kręgosłupie, które znacznie różniły się od tych przy chorobie.

Nudności powrócił, przez co automatycznie wstałam z łóżka i pobiegłam do łazienki. Kolejny powód do nienawidzenia wszystkiego i wszystkich. Zgaduję, że mogłoby być gorzej. Może.

PERSPEKTYWA LIAMA

– W porządku z nią? – Niall zapytał mnie, kiedy włóczyliśmy się dookoła domu.

Harry pojechał na spotkanie z przyjacielem, Louis poszedł odwiedzić Eleanor na Uniwersytecie, więc byłem tylko ja i Niall.

– Zgaduję, że jak zwykle. Mdłości. – wzruszyłem ramionami przypominając sobie moją wcześniejszą rozmowę z Zaynem na ten temat. Powiedział, że sobie z tym poradzi, więc się nie sprzeczałem. Wiedziałem, że nie powinienem tego robić. To i tak nie ma sensu.

– Mam nadzieję, że niedługo poczuje się lepiej – rzeczą, którą lubię w Niallu jest to, że zawsze szczerze interesuje się czyimś samopoczuciem. 

– Może jutro. Codziennie jest inaczej.

PERSPEKTYWA ZAYNA

Czekałem w naszym pokoju, po tym gdy Eve zdecydowała się pójść pod prysznic.  Bolało mnie, gdy widziałem ją chorą, złą, ale starałem się zrobić wszystko by temu zaradzić, choć trochę.

Kiedy czekałem, badałem pokój w którym się znajdowałem. Zdjęcia z USG były oprawione i zawieszone na ścianie, w kolejności od najstarszego do najwcześniejszego. Ten mały facet, naprawdę zaczynał się rozwijać.

Usłyszałem brzęczenie mojego telefonu z szafki nocnej i natychmiastowo go podniosłem.

To była wiadomość od mamy, która była na bieżąco w sprawie mnie i Eve, od naszej ostatniej rozmowy.

Od Mama: Cześć Zayn. Tylko sprawdzam co u ciebie. Jak idzie z Eve?

Przewróciłem oczami uznając, że jest strasznie wścibska, jeśli chodzi o nasze relacje. Wiedziała, że coś do niej czuję, a ja zdawałem sobie sprawę, że nie da mi spokoju, dopóki nie podejmę decyzji w sprawie tych uczuć. To było jasne, że chce bym się ustatkował, dał jej wnuki, ale nie pamiętam by zachowywała się w ten sposób, gdy umawiałem się z innymi dziewczynami.

Do Mama: Dobrze, zgaduję. Jej 18 urodziny były kilka tygodni temu. Cały dzień była chora, sfrustrowana i gotowa by urodzić dziecko.

Od Mama: To przypomina mi czasy, gdy byłam w ciąży z Doniyą. Ile jeszcze jej zostało?

Do Mama: Około trzech miesięcy. Termin na 8 sierpnia, tuż po powrocie z trasy.

Od Mama: Biedactwo, ale przynajmniej ma ciebie, prawda? Lepiej dbaj o nią dobrze.

Do Mama: Robię co w mojej mocy. Jak dziewczynki?

Od Mama: Saffa i Waliyah są cudowne! Zawsze sprawdzają w internecie, co ich starszy brat robi. Doniya jest ostatnio dość zajęta szkołą.  Wszyscy za tobą bardzo tęsknimy.

Miałem odpowiedzieć, kiedy usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi. Uniosłem spojrzenie, by zobaczyć Eve zawiniętą w ręcznik z mokrymi włosami.

– Zapomniałam wziąć ubrań – przyznała.

Uśmiechnąłem się i machnąłem ręką.

– W porządku – pozwoliłem sobie spuścić wzrok na telefon, by móc odpowiedzieć mamie.

Do Mama: Ja też za wami tęsknię. Mam nadzieję, że niedługo przyjadę do domu.  Kocham cię.

Od Mama: Też cię kocham, skarbie. Do usłyszenia.

Odkładając telefon zobaczyłem Eve, która chwyta jakieś ubrania i ponownie znika za drzwiami, wróciła kilka minut później ubrana w parę legginsów i za dużą koszulkę.

– To Liama? – zapytałem, uśmiechając się.

Była taka słodka i naprawdę szkoda, że to nie moją koszulkę miała na sobie.

– Tak – uśmiechnęła się – ukradłam ją kilka dni temu.

Skinąłem głową, posyłając jej kolejny uśmiech.

– Czujesz się lepiej?

Wzruszyła ramionami.

– Myślę, że tak. Dzięki za bycie ze mną.

– Nie ma problemu. Kocham... Um... Kocham spędzać z tobą czas. – potknąłem się w swoich słowach, nie do końca myśląc co mówię.

– Ja też kocham spędzać z tobą czas.

Eve podeszła i ułożyła się na łóżku obok mnie, ale nie leżeliśmy w takiej pozycji jak wcześniej. Nie przeszkadzało mi to, ponieważ jej włosy wciąż były mokre, po prysznicu.

– Wiesz co? – wyszeptała.

– Co? – odpowiedziałem, tym samym tonem.

– Nie miałabym nic przeciwko dużej misce makaronu z serem – zaśmiałem się, słysząc to. Oczywiście.

– Jestem za. – ogłosiłem, niczym super bohater, zeskoczyłem z łóżka i pognałem do kuchni, doskonale wiedząc gdzie trzymamy makaron i ser.

– Popatrz, kto nareszcie się pojawił – Niall powiedział Liamowi, gdy grali w Fifę.

– Co z nią? – zapytał Liam.

– Właśnie wzięła prysznic i czuje się lepiej, ale chce trochę makaronu z serem – wyjaśniłem, włączając palnik, by woda mogła się zagotować. Robiłem to tak wiele razy w dzieciństwie, że zasługuję na nagrodę za bycie pro. 

– Kiedy Louis i Harry wracają? – zapytałem, nikogo w szczególności.

– Ciężko powiedzieć. Louis może być później niż Harry, ale Harry jest kiepski jeśli chodzi o komunikację, wiec nie wiem kiedy będą. – Liam zaśmiał się.

Pokręciłem głową. Ci chłopcy.

Dziesięć minut później byłem w naszej sypialni, wręczając Eve jedzenie z uśmiechem na twarzy. Z jakiegoś powodu robiłem to ciągle, gdy była w pobliżu.

– Dziękuję – nie marnowała czasu, od razu zatapiając zęby w posiłku.

– Cieszę się, że ci smakuję – zachichotałem. 

– Nie mogę uwierzyć, że to jem. Tydzień temu ser sprawiał, że chciało mi się rzygać. – Eve zadrżała na słowo 'rzygać', gdy tylko wyszło z jej ust.

Siedząc obok niej, zrobiłem zdjęcie, kiedy praktycznie wsadzała twarz do miski. Zdecydowałem zachować to dla siebie, gdy będę potrzebował się pośmiać. Albo przypomnieć sobie, jak doskonała jest Eve. Kochałem dziewczynę, która była prawdziwa i nie wstydziła się jeść przy chłopcach. 

Potem spojrzałem na jej wypukły brzuch, o wiele bardziej rozwinięty niż kilka miesięcy temu. Cały czas wyglądała na złą i to mnie zabijało. Zwłaszcza, że nie tego nie planowała.

– Chciałabym być konikiem morskim – jęknęła.

Wybuchnąłem śmiechem, zupełnie zdezorientowany jej oświadczeniem, ale bardzo rozbawiony.

– Co?

Wywróciła oczami, myśląc że powinienem zrozumieć ten kawałek informacji, którym się ze mną podzieliła.

– Jeśli byłabym konikiem morskim, to ojciec nosiłby dziecko, nie ja. To on znosiłby nieprzyjemności.

To było całkiem zabawne, ale też sprawiło, że poczułem smutek. Miała na myśli tego ciotę, który ją opuścił, gdy okazało się, że jest w ciąży. Wyraz mojej twarzy złagodniał  gdy chwyciłem jej dłoń, by pokazać jej, że jestem tu dla niej. 

– Naprawdę mi przykro i wiem, że chciałabyś, by sprawy miały się inaczej. 

– Wiesz co? Jestem zadowolona, że sprawy potoczyły się w ten sposób. – ujrzałem blask w jej oczach, gdy spojrzała na mnie i ścisnęła moją dłoń. – ale nadal chcę, by ten dupek odczuwał jakiś ból.

– Myślę, że możemy razem coś zorganizować – zażartowałem.

Eve zaśmiała się, popychając mnie lekko opuszkami palców. I właśnie dzięki temu lekkiemu kontaktowi, poczułem, że możemy rządzić światem razem. Tylko nasza dwójka.

- jeśli przeczytałeś/łaś zostaw komentarz ^^