Rozdział 33

PERSPEKTYWA ZAYNA

Poszedłem spać, z ogromnym uśmiechem na ustach, marząc o Eve i o rzeczach które w końcu zrobiliśmy. Nie mogłem uwierzyć, że całowaliśmy się dwa razy, chociaż w prawdzie jeden z nich był częścią gry. Naszej chemii nie można było zaprzeczyć, ale powiedziałem jej, że porozmawiamy o tym później. 

Zrobiłem to z powodu braku romantycznego otoczenia, a takie właśnie planowałem we własnej głowie, gdy będę z nią o tym rozmawiał. Ten moment miał sprawić, aby całe to czekanie było warte, a tamten po prostu by tego nie sprawił. Wiem kiedy będzie ta chwila. Na szczęście już niedługo. Dziecko miało urodzić się w ciągu tygodnia, ale było możliwe, że stanie się to wcześniej lub później. To był ten element niespodzianki dzięki któremu wszyscy byliśmy w gotowości. 

Pamiętałem, że Eve miała krowę, kiedy pomagałem jej pakować torbę do szpitala, sprawdzając trzy razy czy ma wszystko czego mogła by potrzebować. Jednak czułem, że mimo nawet przesadzonego przygotowania, Eve nie była gotowa.

Obudziłem się by zobaczyć ją obok mnie trzymającą w napięciu poduszkę, tak jakby od tego zależało jej życie. Wyskoczyłem z łóżka i ostatni raz spojrzałem na nią zanim wyszedłem. Wtedy mój brzuch błagał już o coś do zjedzenia. Zastanawiałem się, czy tak właśnie czuła się Eve cały czas. 

Kuchnia była pusta, najprawdopodobniej dlatego, że wszyscy inni spali. Zazwyczaj, ja też bym to robił, ale podniecenie z wczoraj praktycznie mnie zjadało. 

Otworzyłem lodówkę i przeleciałem oczami, aby zobaczyć dostępne opcje. Wyciągnąłem mleko, więc mogłem zrobić sobie miskę płatków.  Nuciłem sam do siebie, kiedy wyciągałem ze zmywarki czystą miskę i odwróciłem się, żeby znaleźć  pudełko płatków. 

– Dzień dobry. – wzdrygnąłem się kiedy usłyszałem głos dochodzący zza moich pleców, ale uświadomiłem sobie, że to Liam.

– Przestraszyłeś mnie, kolego. – spojrzałem na niego i zobaczyłem, że jednocześnie wygląda tak radośnie i poważnie.

– Przepraszam. – Zaśmiał się ze mnie.

– Chcesz płatków? – zaoferowałem, kiedy miałem już wszystkie potrzebne rzeczy przed sobą.

– Nie dzięki, właściwie to jestem zadowolony, że złapałem cię samego. – zmieszałem się nagle, ale bardziej bałem się, że Liam miał zamiar zamordować mnie czy coś. Potarłem nerwowo swój kark i skierowałem mój wzrok na niego.

– Uh, dlaczego?

– Muszę z tobą porozmawiać. – I już bez słowa machnął na mnie, abym usiadł z nim na kanapie. Trochę mnie to przeraziło, ponieważ jeśli musieliśmy usiąść, to była poważna sprawa.

– Coś się stało? – zapytałem niespokojnie. Moje dłonie zaczęły pocić się ze zdenerwowania.

– Nie, wszystko w porządku. Chciałem porozmawiać z tobą o Eve. – Zamarłem, kiedy usłyszałem jej imię. Czy właśnie miałem skończyć z podbitym prawym lub lewym okiem?

– Co z nią? – spytałem. Liam westchnął tak jakby miał zamiar powiedzieć coś czego nie do końca chciał.

– Myślałem o waszej dwójce, o tym jak blisko jesteście. Widzę jak na nią patrzysz i wiem że jesteś w niej zakochany. Na początku nie chciałem, abyś był z nią, bo bałem się, że ją zranisz, albo że ona przestanie skupiać się na sobie i dziecku. Ale im więcej o tobie myślałem, tym bardziej zacząłem zauważać że pomagasz jej bardziej niż ją ranisz. Wiem że jesteś dla niej dobry, ona dla ciebie też i mogę powiedzieć, że będziesz kochał to dziecko kiedy już przyjdzie na świat. – byłem zszokowany. Co on właśnie powiedział?

– Więc, – kontynuował – dlatego właśnie daję ci moje błogosławieństwo i aprobatę. Chcę abyście oboje byli szczęśliwi i myślę że tak będzie, jeśli będziecie razem. – Byłem wytrącony z równowagi, kiedy zdawałem sobie sprawę z tego co właśnie on powiedział.

– Nie wiem co mam powiedzieć.

–Kochasz Eve? – zapytał mnie patrząc na mnie wyczekująco.

– Tak – odpowiedziałem mu z zaufaniem. Czułem jakby ciężar jaki nosiłem na swoich barkach zniknął jak tylko to powiedziałem.

–Boisz się, że ona nie kocha ciebie? – przytaknąłem mu.

–Kocha. Zaufaj mi, znam moją kuzynkę i te spojrzenia jakie ona ci posyła.

Eve mnie kocha. Ja kocham Eve.

– Planowałem jej powiedzieć, ale za każdym razem tchórzyłem. – przyznałem.

–Więc powiedz jej teraz. – trącił mnie w kierunku schodów. Zamrugałem, aby upewnić się, że nie wymyśliłem sobie tego.

– Idź Zayn. Możesz to zrobić.

–A co jeśli coś pójdzie nie tak? – ściągnąłem brwi.

Liam potrząsnął głową. – Wszystko będzie dobrze – Położył rękę na moim ramieniu i uśmiechnął się.

– Idź do niej.

Przytaknąłem. – Dzięki Li. – wyszedłem z pokoju, zatrzymałem się przed lustrem po drodze, aby upewnić się, że dobrze wyglądam. Moje myśli były rozbiegane, krew szybko płynęła a moje ręce się trzęsły. To był ten moment. Miałem aprobację Liama, adrenalinę po swojej stronie, cała reszta domowników spała. To była perfekcyjna chwila. Stanąłem przed drzwiami naszego pokoju i wziąłem głęboki wdech trzymając w ręku klamkę do drzwi, zanim wszedłem do środka.

–Eve muszę ci coś powiedzieć – powiedziałem szybko nie tracąc ani jednej sekundy.

Nie dostałem żadnej odpowiedzi, prócz wrzasku. Zobaczyłem przerażającą scenę przed sobą. Eve leżała na łóżku, gdzie prawie całe jej ciało było podparte na łokciach. To nie była ta zła część. Najgorsze było to, że łóżko było mokre a jej twarz wypełniona cierpieniem.

–Cholera – mruknąłem.

–Zayn! – krzyknęła. – Zabierz mnie do szpitala. Natychmiast. Chyba pękły mi wody.

– Cholera, cholera, cholera. – mruczałem cały czas kiedy zrozumiałem, że to naprawdę się dzieje. Podbiegłem do niej, żeby pomóc jej wstać. – Wszystko w porządku, będzie dobrze. Weźmy twoją torbę. – na zewnątrz byłem spokojny, ale w środku panikowałem. Byłem tak blisko powiedzenia jej, tak blisko, i co się dzieje? Zaczęła rodzić.

– Jak często masz skurcze? – zapytałem, pamiętając czego nauczyłem się na zajęciach.

– Nie liczyłam. Myślałam, że mam po prostu przypadkowe bóle i wtedy zdałam sobie sprawę, że się zaczęło. – wyglądała na tak przestraszoną, że i ja zacząłem się bać.

– Uspokój się, dobrze? Pozwól mi zawołać Liama a reszta chłopaków spotka się z nami w szpitalu. – spojrzałem w jej przerażone oczy i wybiegłem z pokoju pełny innej adrenaliny.

–Liam – krzyknąłem. –Liam!

–Co? – krzyknął w odpowiedzi prawdopodobnie z kanapy, na której go wcześniej zostawiłem.

– Przywlecz tu swój tyłek natychmiast! Musimy jechać do szpitala, Eve puściły wody! – krzyczałem. Sekundę, dosłownie sekundę później Liam biegł już przede mną do pokoju mojego i Eve.

– Ow! To tak strasznie boli! – Eve płakała z bólu, kiedy próbowała założyć buty.

– Zabierz ją do samochodu, ja wezmę jej torbę. Spotkamy się w samochodzie. Ty prowadzisz. – powiedziałem Liamowi, a on przytaknął. Ledwo trzeźwo myślałem. Ten poranek zmienił się z kompletnie wyluzowanego w stresujący i dziki w dosłownie kilka minut.

I to własnie wtedy kiedy miałem jej powiedzieć.

– jeśli przeczytałeś/aś zostaw komentarz :)