Rozdział 34

PERSPEKTYWA EVE

W drodze do szpitala, czułam jakbym umierała. Skurcze powtarzały się co cztery minuty, a ja byłam daleka od bycia gotowym do porodu.  Zayn i Liam byli ze mną i próbowali mnie uspokoić, ale ja nie słuchałam tego, co do mnie mówili.

W samochodzie Liam po raz pierwszy złamał prawo, przekraczając dozwoloną prędkość. Zayn robił ze mną ćwiczenia oddechowe, których nauczyliśmy się podczas naszych kursów. Szczerze mówiąc, jedyną rzeczą która pomagała, był fakt, że trzymał mnie za rękę. Nie obchodził mnie oddech, gdy zrozumiałam, że niedługo będę musiała wypchać z siebie dziecko.

Oddałabym wszystko za podanie mi leków i zmniejszenie bólu, który miał nadejść. Nim się zorientowałam, siedziałam na wózku inwalidzkim, pchana przez szpitalny korytarz, tak jak w filmach. Czy moje życie naprawdę będzie jak jeden z tych oklepanych, dramatycznych filmów? Cholera.

Płakałam z bólu, gdy czułam kolejne skurcze i złapałam za dłoń spoczywającą na wózku. Dotarliśmy w końcu do pokoju w którym miałam rodzić, Liam uparł się by był prywatny. Zayn i Liam zostali wypchnięci za drzwi, podczas gdy pielęgniarki szybko przebrały mnie w szpitalną koszulę.

– Proszę pani, położymy panią na łóżku, a poród zajmie kilka godzin. Chce pani znieczulenie zewnątrzoponowe? – pielęgniarka zapytała mnie spokojnie.

– Tak, poproszę – odetchnęłam kiedy zostałam położona.

– A kogo chcesz zaprosić do pokoju? – zapytała pisząc coś na jakiejś tabliczce.

Nawet nie musiałam dwa razy myśleć nad swoją odpowiedzią.

– Zayna Malika. Czeka tam.

Wskazałam na drzwi, za którymi czekali.

– Mój kuzyn, Liam Payne też tam jest. – powiedziałam.

– Przykro mi, ale możesz zaprosić tylko jedną osobę do pokoju, zanim dziecko się urodzi. – poinformowała mnie.

– Eee, w takim razie tylko Zayn. To ten z ciemnymi włosami i ciemniejszą skórą. – uśmiechnęłam się na myśl o nim.

– Ok. Dziękuję. Niedługo dostaniesz znieczulenie. – pielęgniarka podeszłą do drzwi, zostawiając mnie z dwoma innymi kobietami, które ustawiały wokół mnie rzeczy.

Nie mogłam uwierzyć, że mój syn nadchodzi i to z tygodniowym wyprzedzeniem. Jak dam mu na imię? Jak będzie wyglądać? To wszystko działo się tak szybko.

– Hej, jak się czujesz? – zostałam wyrwana ze swoich myśli, gdy wszedł Zayn.

– Jak na razie w porządku. – odpowiedziałam z uśmiechem, gdy stanął obok mojego łóżka patrząc na mnie i również się uśmiechając.

– To dobrze. Liam zaczął wariować na korytarzu, próbując wszystkich złapać i wypytać. – zaśmiał się Zayn.

Pokręciłam głową, bo z pewnością mogłam wyobrazić sobie Liama wydzwaniającego do wszystkich na mojej liście kontaktów, by powiedzieć im, ze rodzę.

– Jestem z ciebie dumny – powiedział, ściskając moją dłoń.

Ledwo mogłam oddać uścisk, bo ból znowu powrócił.

– Ugh! – jęknęłam, chwytając się za brzuch.

– Przykro mi, że musisz przez to przechodzić.

–  To nie jest twoja wina. Nienawidzę Andrewa nawet bardziej niż przedtem. Powinien dostać pakiet zemst. – wściekałam się.

Zayn wypuścił melodyjny śmiech i powiedział:

– Myślę, że moglibyśmy coś zorganizować – posłałam mu słaby uśmiech i ścisnęłam jego dłoń.

– Czy wiesz, że cię kocham? – roześmiałam się.

Wydawało mi się, że zesztywniał trochę i chwycił moją drugą dłoń. Wszystkie jego ruchy stały się poważne, a jego oczy patrzyły prosto w moje.

– Właściwie, to chciałem o tym porozmawiać.

Co?

– Co? – zapytałam głośno.

Zayn odchrząknął i wziął głęboki wdech.

– Jest coś, co chcę powiedzieć ci od jakiegoś czasu. Czekałem na odpowiedni moment. Chciałem powiedzieć to dziś rano, ale kiedy wszedłem do naszego pokoju, puściły ci wody. – zatrzymał się i zaśmiał – Jakie są szanse, prawda?

Zaczęłam się naprawdę bać. Co on do diabła ma do powiedzenia? Czy on umiera? Wyprowadza się? Czy on mnie nienawidzi?

– Zayn proszę, powiedz mi o co chodzi.

Moje serce uderzało z niecierpliwości, gdy przełknął ślinę i otworzył usta. No dalej Zayn! Wykrztuś to!

– Jestem w tobie zakochany, Eve. Kocham cię od tak dawna, bałem się, że Liam mnie zastrzeli, albo będzie cię przytłaczać, ale on dał mi swoje błogosławieństwo i wiem, że jesteś wystarczająco silna, by ze wszystkim sobie poradzić. Jesteś najpiękniejszą, najmilszą, najbardziej kochającą i zabawną dziewczyną jaką kiedykolwiek spotkałem. Nie masz pojęcia jak długo chciałem cię pocałować, a kiedy w końcu to zrobiłem, było magicznie. Czułem te fajerwerki, o których wszyscy mówią. Naprawdę cie kocham i rzecz w tym, że wiem o tym, że ty też mnie kochasz. Chcę zająć się tym dzieckiem razem z tobą, kochać go i zmieniać mu pieluchy, bo wiem, że nie chcesz robić tego sama. Ten dupek, który cie zostawił, popełnił błąd, ale cieszę się, że to zrobił, bo mam cię teraz. Wiem, że nie chcesz by twój syn dorastał bez ojca, ale ja obiecuję ci teraz, że zrobię wszystko by zastąpić to miejsce. Eve, kocham cie tak bardzo. – po przemówieniu, Zayn  oddychał ciężko, szukając na mojej twarzy każdego rodzaju emocji.

Posłuchałam mojego instynktu i chwyciłam jego koszulę, przyciągając go bliżej. Tu i teraz, w szpitalnym łóżku pocałowałam go.  I cieszyłam się  tego każdą chwilą. Nasz pocałunek był pełen pasji i potrzeby siebie nawzajem, że nie mogłam nawet myśleć o tym co się działo. Kiedy się odsunęłam, zdałam sobie sprawę, że Zayan oczekuje odpowiedzi, choć pocałunek powinien wszystko wyjaśnić.

– Ja też cie kocham. –  uśmiechnęłam się od ucha do ucha, łzy zaczęły formować się w moich oczach, gdy widziałam jego uśmiech. – Nie mogę uwierzyć, że to w końcu się stało.

– Ja też nie – zgodził się Zayn. Po daniu mi kolejnego buziaka w usta, zapytał;

– Czy zostaniesz moją dziewczyną?

– Oczywiście – teraz niekontrolowanie płakałam, chyba ze względu na wszystkie wydarzenia, które miały miejsce na raz – Chcę, żebyśmy byli rodziną. Ty, ja, maluch i Alfie.

– Jak dla mnie, to brzmi idealnie. Absolutnie doskonale.  – Zayn uśmiechnął się, znowu ściskając moją dłoń.

Miał rację. To było idealne. Z Zaynem, wiedziałam, że wszystko byłoby niesamowite.

Godziny mijały, gdy Zayn był przy mnie, planując ze mną przyszłość. Palnął tyle żartów, że nie mogłam zliczyć, a ja nie czułam się tak źle z powodu znieczulenia. Zayn i ja byliśmy ze sobą dopiero od kilku godzin, ale wydawało się, że od bardzo dawna. To niesamowite, że mogę pocałować go i powiedzieć, że go kocham. Reczy po prostu szły dobrze.

Nie mogłam doczekać się, aż mój syn przyjdzie na świat, by mógł zobaczyć niesamowite życie, które dla niego mam. Nie martwiłam się już o ojca. Miał go. Może nie był biologicznym, ale był.

Zayn i ja byliśmy tak pochłonięci przez własny świat, że byłam zaskoczona, gdy doktor Cooley wszedł do pokoju z rękawiczkami i maską.

– Witaj Eve, jak się czujesz? – zapytał i usiadł na stołku, przy szpitalnym łóżku.

– Właściwie, czuję trochę bólu, ale jest o wiele lepiej niż rano – poinformowałam go i uśmiechnęłam się do Zayna. Oczy doktora spoglądnęły na nasze splecione dłonie i posłał nam uśmiech.

– Dobrze, dobrze. Cieszę się, ze znieczulenie zewnątrzoponowe zadziałało – powiedział, a następnie kilka pielęgniarek weszło do pokoju – Czy jesteś gotowa?

– Gotowa na co? – uniosłam brwi.

– Na to, by przeć.

– jeśli przeczytałeś/łaś zostaw komentarz :))