Rozdział 47

PERSPEKTYWA ZAYNA

– Zayn... – Eve urwała z pierścionkiem w swojej dłoni. Patrzyła na niego z niedowierzaniem. Zamrugała kilka razy, zapewne sprawdzając czy dobrze widzę, westchnąłem.

– To nie jest na teraz. – powiedziałem jej. – Mój tata dał mi go, ponieważ to ten sam, który mój dziadek dał mojej babci, Nie zapytam się ciebie, czy za mnie wyjdziesz w tym momencie naszego związku. Nie martw się.

– Ale...

– Eve po prostu zapomnij o tym pierścionku. Pomyśl o tym jak o dowodzie, że biorę nas na serio, to znaczy wszystko co ci powiedziałem. – ostrożnie wziąłem pierścionek z jej dłoni i z powrotem umieściłem go w kieszeni.

– Nie potrzebuję żadnego dowodu.– Eve potrząsnęła swoją głową, podeszła bliżej mnie i owinęła swoje ręce wokół mojej szyi. – Ale kocham cię. Przepraszam za przekopanie twojej kieszeni.

Zaśmiałem się i pocałowałem jej nos.

– Wszystko w porządku. Nie szkodzi, poza elementem zaskoczenia. – teraz wiedziała o pierścionku, jeśli to ma znaczenie. Sądzę, że nie mam potrzeby się z tym kryć, chodziło tylko o pierścionek. Teraz ta propozycja musi być spektakularna. Na szczęście, mam sporo czasu żeby o tym pomyśleć.

– Myślę, że powinniśmy zejść na dół. – Eve zaproponowała.

– Wolałbym raczej zostać z tobą na korytarzu i całować twój nos milion razy. 

PERSPEKTYWA EVE

Dzień po tym jak znalazłam pierścionek w kieszeni Zayna wszystko wróciło do normy. Starałam się o tym zapomnieć i jak na razie szło mi wystarczająco dobrze.

– Dzień dobry, kochanie. – głęboki, senny głos Zayna obudził mnie. Aidena nie było w pokoju z jakiś dziwnych powodów, wiec Zayn przytulał się do mnie z rękami wokół mojej tali.

– Gdzie Aiden? – zapytałam.

– Moja mam przyszła i go zabrała, ponieważ chciała żebyś się wyspała tego ranka. – powiedział i pocałował mnie w policzek.

– To słodkie z jej strony. Jest aniołem. – westchnęłam. Trisha naprawdę była aniołem, za to, że  pozwoliła mi dłużej posapać. To była rzadka okazja, a ja całkowicie ją kochałam. Musiałam naprawdę długo spać, skoro to Zayn mnie budził.

Wcześniej w nocy, po tym całym wydarzeniu z pierścionkiem, Trisha i ja, rozmawiałyśmy o tym jak mało spałam. Wiedział dokładnie co czuję. Powiedziała mi, że będzie lepiej kiedy Aiden dorośnie. Nauczy się jak przespać całą noc, co brzmiało tak dobrze, że nie mogłam uwierzyć, że to może stać się prawdom.

– Co będziemy dziś robić? – zapytałam. Byliśmy już w połowie naszej wycieczki, byłam smutna, że koniec zbliżał się tak szybko.

– Pomyślałem, że możesz spędzić trochę czasu z moimi siostrami, a ja wezmę Aidena i moich rodziców na zewnątrz. Odpowiada ci?

Przytaknęłam.

– Brzmi świetnie.

– Jesteś pewna, że to okej, jeśli zostawię cię sam na sam z moimi szalonymi siostrami? – zapytał.

Nie.

– Tak.

– Jesteś pewna?

Nie, nie jestem.

– Tak, jestem pewna. – odpowiedziałam.

– Super. – Zayn podniósł się z łóżka. – Pójdę powiedzieć Doniya’e.

Od razu kiedy Zayn wyszedł westchnęłam. Boże, co ja zrobię? Lubiłam Waliyha i Safaa, a Doniya’e jeszcze bardziej, ale nie wiedziałam co one myślą o mnie. Co jeśli skrycie mnie nienawidzą i próbują namówić Zayna, żeby ze mną zerwał albo coś?

To oczywiste, że kochały Aidena, ale kto nie kochał dzieci? Mnie było trochę trudniej polubić. Mam na myśli, młoda mama, która nagle zaczęła się umawiać z ich ukochanym bratem? Co mnie opętało, że się na to zgodziłam?

W tym momencie oficjalnie uznałam, że oszalałam.

Dziewczynki zawsze były takie kochane i nigdy nie dały mi powodu by myśleć, że mnie nie lubią. Po prostu popadałam w paranoję i niepokój. Przysięgam, że to przyszło wraz z macierzyństwem.

Parę godzin później Zayn wyszedł z Aidenem i swoimi rodzicami, a ja zostałam  z jego siostrami.

To był ten dziwny moment ciszy, kiedy drzwi się zamknęły, a my patrzyłyśmy się na siebie nawzajem, czekając aż ktoś rozpocznie rozmowę.

W końcu Safaa przemówiła. To było okej, do czasu kiedy zaczęłam mówić, a ja modliłam się żeby cisza powróciła.

– Czy ty i Zayn...robiliście to?

– Safaa! – Waliyha i Doniya wrzasnęły wspólnie. Czułam jak zjeżdżam w dół na moim krześle. Co powinnam powiedzieć tej małej dziewczynce? 

– Erm… – zaczęłam, jednak Doniya na szczęście mi przerwała.

– Nie odpowiadaj na to pytanie. Myślę, że nikt z nas nie chce sobie tego wyobrazić. – uśmiechnęłam się do jej przerażonej buzi, wiedząc, że przez powiedzenie tego i tak miała w głowie ten obrazek.

– Czemu w ogóle zadałaś to pytanie? – Waliyha wzdrygnęła się.

– Chciałam wiedzieć skąd się wziął Aiden. – Safaa odpowiedziała i spojrzała na mnie, czekając na moją odpowiedź.

Westchnęłam.

– Zayn nie jest prawdziwym tatą Aidena, ale zawsze jest w jego pobliżu, więc jest teraz jego tatą. Tylko nie biologicznym.  – to było zbyt skomplikowane, by dało się to wytłumaczyć w zrozumiały sposób. To było najlepsze co mogłam powiedzieć i to wciąż było prawdą. – Czy to ma sens?

– Tak jakby. – Safaa powiedziała.

– Naprawdę się cieszę, że ty Zayn jesteście razem. – Waliyha powiedziała do mnie. Uniosłam swoje brwi. Nie spodziewałam się, że to powie, ale cieszyłam się, że to zrobiła.

– Dziękuję. – uśmiechnęłam się.

– Cieszę się również, że nie śmierdzi już papierosami. – Safaa dodała. – Nienawidziłam tego zapachu.

– Ja też. – Waliyha zmarszczyła swój nos. – Mama płakała cały tydzień, kiedy znalazła papierosy Zayna, prawda Doniya?

– Taa, to było okropne. Była wrakiem. – Doniya potrząsnęła swoją głową.

Moje myśli powróciły do momentu, kiedy poznałam Zayna i do tego jak delikatnie pachniał papierosami. Z jakiś powodów to mi nie przeszkadzało.  Było coś seksownego w zbuntowanej naturze Zayna, więc nie przejmowałam się jak niebezpieczne to było. Trochę tak jakbym wiedziała, że był delikatny.

– Bardzo się zmienił, nawet jeśli był cudowną osobą wcześniej. Myślę, że kocham tego Zayna jeszcze bardziej. – Doniya uśmiechnęła się do mnie.

– Ja też. – Waliyha zgodziła się z nią.

– I ja. – Safaa dorzuciła.

Nasza czwórka skończyła rozmawiając cały czas, śmiejąc się, opowiadając zabawne historie i po prostu będąc dziewczynami. Czułam się jak część ich rodziny. Zawsze chciałam mieć siostrę, więc to było wspaniałe. Poznałyśmy się nawzajem w parę godzin.

Zayn wrócił z Aidenem i swoimi rodzicami przed czasem na obiad. Jeśli mam być szczera naprawdę stęskniłam się za moim dzieckiem. Jak tylko przeszli przez drzwi, wyrwałam Aidena z ramion Zayna i od razu zaczęłam do niego mówić.

– Tęskniłam za tobą moje słodkie ciasteczko. Tęskniłeś za mamusią? Hmm? – wymamrotałam do jego ucha moim dziecinnym głosem. Uśmiechnął się, kiedy pocałowałam jego policzki. – Czy tata wykonał dobrze swoją robotę? Założę się, ze nie był tak dobry jak mamusia.

– Właściwie, to wykonałem zdumiewającą robotę. – Zayn urwał. –  Nie płakał, ani razu.

Uniosłam swoje brwi.

– Naprawdę?

– Nie. Tak naprawdę płakał przez połowę czasu. – Trisha powiedziała mi, śmiejąc się z Zayna, który posłał jej mordercze spojrzenia, za powiedzenie mi.

Wywróciłam oczami i usiadłam z Aidenem w moich ramionach.

– Miał swoją drzemkę?

– Tak.

– Wypił całą swoją butelkę?

– Tak.

– Miał cały czas na głowie swoją beanie?

– Tak.

– Zakrywała uszy?

– Tak.

– Jak dużo włosów miał na głowie?

– Jesteś niemożliwa. – Zayn potrząsnął swoją głową.

– Jak. Dużo? – powtórzyłam, starając się utrzymać poważną twarz.

– Jakieś siedemnaście. – zmrużył swoje oczy i spojrzał na prawie łysą głowę Aidena.

– Poprawnie. Zdałeś. – uśmiechnęłam się.

– Co dostanę w nagrodę? –wyszczerzył się.

– Zależy co byś chciał.

– Co powiesz na buziaka. – Zayn zaproponował.

– Mogę na to przystać.

Uśmiech zagrał na moich ustach, kiedy on pochylił się aby połączyć nasze usta. Jego wargi wygięły się w uśmiechu w połowie drogi, nie mogłam nic poradzić i tez się uśmiechnęłam. Sposób w jaki mnie całował nigdy mi się nie znudzi. Nigdy. Jedynym powodem dla którego przerwaliśmy było, to że jego siostry wydawały z siebie odgłos dławienia, a Aiden chwycił moją koszulkę jakby chciał mleka.

Z przykrością odsunęłam się od Zayna i wskazałam na wiercące się dziecko w moich ramionach.

– Naprawdę?

– Musze go nakarmić. Zaraz wrócę.

Kiedy karmiłam Aidena usłyszałam, że ktoś puka w drzwi. Spodziewając się, że to Zayn zawołałam

– Wejdź.

Byłam zaskoczona widząc Trishę  wchodzącą do pokoju. Przebywała ze mną w pokoju, kiedy karmiłam piersią, ponieważ czułam się komfortowa w jej obecności i to, że również była mamą nie zawadzało mi.

– Przepraszam za niepokojenie, skarbie. – weszła głębiej do pokoju i usiadła na krawędzi łóżka Zayna, naprzeciwko krzesła na którym siedziałam. – Myślałam, że mogłybyśmy trochę pogadać.

– To nie problem, zaufaj mi. – uśmiechnęłam się do niej, siadając prosto an krześle. – Czuję się samotna, kiedy go karmię.

Trisha posłała mi mały uśmiech i spojrzała w dół, na Aidena z podziwem w oczach.

– Jest kochany, prawda?

– Prawda. Nie jestem pewna jak zrobiłam kogoś tak słodkiego. Jego tata był całkiem atrakcyjny. Na początku taki uroczy, – zaczęłam mówić. – mam na myśli, to, że nigdy nie wiadomo z niektórymi osobami.

Posłała mi spojrzenie pełne sympatii.

– To co zrobił było okropne, jednak myślę, że bezpiecznie mogę powiedzieć, że nie byliście sobie przeznaczeni.

–Zgadzam się. – przytaknęłam.

– Coś co zauważyłam podczas bycia mama, to to, że nigdy nie mogłabym zrobić tego moim własnym dzieciom. Wiesz co mam na myśli?

– Tak, zdecydowanie. Miałam szczęście z Zaynem.

– A on ma szczęście z tobą.

Nastąpił moment ciszy zanim powiedziałam,

– Myślałam o przyszłości. Wiesz, kiedy Aiden trochę podrośnie. Nie mam pojęcia co zrobię.

– Byłam w tej samej sytuacji z Doniya, jednak kiedy dorosła mój instynkt kierował moim decyzjami. wiedziałam co mam robić, kiedy coś się wydarzyło. Teraz to jest nawet prostsze. Teraz mamy Google. Nie żebym wiedziała jak tego używać. – Trisha powiedziała.

Zachichotałam, wyobrażając sobie jak Trisha robi co w jej mocy by dowiedzieć się czegoś z Google.

– Zayn wspomniał o tym co zdarzyło się ostatniej nocy.

Domyśliłam się, że chodzi jej o sytuację z pierścionkiem.

– Zrobił to?

Przytaknęła.

– Eve chcę żebyś wiedziała, że mój syn nie pragnie niczego bardziej, niż poślubienia ciebie, oczywiście kiedy przyjdzie odpowiedni czas.

– Wiem.

– Tak długo jak zdajesz sobie z tego sprawę, mam zapewnienie, że będziecie razem szczęśliwi. 

PERSPEKTYWA ZAYNA

Spędziłem naprawdę świetny czas z moimi rodzicami i Aidenem, nawet jeśli Aiden większość czasu spał lub płakał. Kulminacyjny moment nastał kiedy mama zdecydowała się wziąć Aidena i spróbować go uspokoić z pomocą butelki, zostawiając mnie i tatę sam na sam, a on postanowił porozmawiać ze mną o byciu ojcem.

– Wiem, ze nie masz pojęcia co robić, kiedy Eve nie ma obok. – zachichotał.

– Aż tak źle?

Przytaknął. – Miałem tak samo z Doniya’ą, ale kiedy ty się pojawiłeś było już lepiej. Ilekroć Doniya zaczynała płakać ja też chciałem, ponieważ to sprawiało mi ból głowy i nie mogłem sprawić żeby przestała.

Westchnąłem, przebiegając dłońmi wzdłuż twarzy.

– Wszystko jest okej, kiedy ona jest obok, jest gorzej kiedy jej nie ma.

– Rozumiem, synu. Wszystko co możesz zrobić, to go kochać, wspierać Eve i patrzeć co ona robi. Podchwyć rzeczy, które ona robi, a Aiden lubi. – zasugerował.

To miało sens.

– Dzięki tato.

– Moja przyjemność. – powiedział, a następnie dodał. – Nie mogę uwierzyć, że już jesteś tatą. Spodziewałem się, ze to się wydarzy za jakieś pięć, sześć lat.

Zachichotałem.

– Właściwie ja również nie mogę uwierzyć. 

***

Kiedy nadeszła noc ja i Eve leżeliśmy w ciszy w łóżku. Jedynymi słyszalnymi dźwiękami w pokoju były oddechy.  Aiden był miedzy dwoma poduszkami na środku łóżka, a my leżeliśmy na jego końcach. To było najlepsze wyjście dla Aidena, jednak sprawiło mi trudność by poczuć ciało Eve idealnie pasujące do mojego. 

– Psst. – syknąłem do niej.

– Co? – odpowiedziała. – Nie obudź dziecka.

– Nie obudzę. – upewniłem ją. – Chciałem ci po prostu powiedzieć, że cię kocham.

– Też cię kocham. – Eve wyszeptała.

– Tęsknię za tobą. – zaskamlałem. 

– Jestem na wyciągniecie ręki, królowo dramatu. – mogłem sobie wyobrazić jak wywraca oczami. – Dobranoc.

Uśmiechnąłem się do siebie.

– Dobranoc.

– jeśli przeczytałeś/łaś zostaw komentarz  :)) x