Rozdział 51

PERSPEKTYWA ZAYNA

– Gotowy kiedy ty, Zayn. – usłyszałem głos dźwiękowca, który wydobywał się z głośników studio. Podniosłem oba kciuki do góry, na znak, że jestem już gotowy i czekałem aż muzyka zacznie grać.

– You have my heart, I've got the lock. You've got my key – zaśpiewałem z zamkniętymi oczami. Wyobrażałem sobie uśmiech Eve, jej oczy, Aidena. Wyglądało to tak, jakbym przeniósł się w zupełnie inny świat.

– You're the whole reason why my dreams have gotten sweet.

I need you here, and I need your love.

I need your key so I can have your heart too.

I need you safe, and I have my reasons,

I'll be with you through everything you go through.

Oooh, You have my key, I have the lock.

The way I see it, love can't wear off.

Love can't wear off. Especially with a lock. – Wziąłem głęboki wdech, zanim wyśpiewałem kolejne wersy. Słowa same wypływały z moich ust, kiedy myślałem o miłości mojego życia.

– Now I have your heart, you've got the lock, I've got your key,

Our world is spinning; we never thought we could be so complete.

I need you here, I need your love,

You say you can't believe how our love just grew.

Yu have to stay, but I need my freedom,

You stick with me through every dream I pursue.

Oooh, You have my key, I have the lock.

The way I see it, love can't wear off.

Love can't wear off. Especially when it's locked. – przeciągnąłem ostatnią głoskę, zanim ogarnąłem że z Niallem kończyliśmy piosenkę na smutnej nucie. Prawie nie chciałem tego zaśpiewać, widząc, że ta piosenka była o Eve.

– Maybe you're tired of being apart, being apart.

And now you're too tired of seeing me everywhere,

Having no part in my life anymore,

Now I;m stuck at your door,

With the key to your heart,

What's that even good for?

What's that even good for anymore? – Jak tylko skończyłem, wziąłem oddech i potrząsnąłem głową czując pot na moich ustach. Dźwiękowiec nacisnął guzik, który umożliwiał mu rozmowę ze mną.

– Genialnie, gościu. Możesz już wyjść, a my cofniemy. A i masz kilku gości, którzy na ciebie czekają. – W chwili w której usłyszałem słowo "goście", praktycznie zerwałem z siebie słuchawki i  wypadłem z pomieszczenia nagraniowego, żeby zobaczyć Eve trzymającą w ramionach Aidena z małym uśmieszkiem na twarzy.

– Hej – odetchnęła.

– Hej  –odpowiedziałem w taki sam sposób. Wydawało mi się, że nie mogłem złapać oddechu przez jakiś dziwny powód. Nie byłem do końca pewny dlaczego. Prawdopodobnie, nawet jeśli rozwiane włosy otaczały twarz Eve, a jej bluzka miała trzy plamy, ona wciąż patrzyła na mnie z miłością. To było wszytko czego potrzebowałem.

– Polubiłam twoją piosenkę. – powiedziała mimochodem, podając mi maluszka, żebym mógł go przytulić.  Wyglądał idiotycznie w sweterku który kupił mu Harry zanim się jeszcze w ogóle urodził.

– Słyszałaś? – skrzywiłem się.

Potwierdziła z ciepłym uśmiechem. – Niall powiedział, że napisaliście ją razem, w trasie.

– Tak jakby było to niespodzianką, ale tak. – bujałem Aidena i spojrzałem w dół na jego niewinną twarzyczkę.

– O kim jest? – uśmiechnęła się porozumiewawczo.

Przewróciłem oczami.

– O mojej cudowne, pięknej, słodkiej, macierzyńskiej, świetnej... – Eve doskoczyła do mnie próbując zakryć mi buzię dłonią, ale odwróciłem się i śmiejąc się skończyłem: i pełniej siły dziewczynie.

– Mimo wszystko, uważam że to było piękne. Dziękuję. – szybko i delikatnie ucałowała mnie w usta uśmiechając się.

– Kiedy wasza dwójka zamierza opuścić tą fazę miesiąca miodowego? – spytał siedzący na kanapie Niall z obowiązkową gitarą. Wszyscy w pomieszczeniu uśmiechali się zgodnie, przez co się skrzywiłem.

– A co złego w sposobie w jakim ze sobą jesteśmy? – ubiegła mnie Eve, kierując do nich pytanie.

– Nic, ale zazwyczaj związki zaczynają się szczęściem i perfekcją, potem para staje się coraz bardziej poważna, a potem przyzwyczajają się do siebie. Wasza dwójka wygląda cały czas na szczęśliwą i perfekcyjną. Jeszcze. – wyjaśnił Liam a ja odwróciłem się do Eve. Wyglądała jakby się zastanawiała nad tym co powiedział.

– Nie jesteśmy na poważnie? – mruknęła do mnie.

– Myślałem że jesteśmy, ale co właściwie definiuje tą poważność? – wzruszyłem ramionami.

– Może mieszkanie razem? – wciął się Harry.

– My właściwie ze sobą mieszkamy. – przypomniała mu Eve.

– Mam na myśli mieszkanie razem samemu w domu. – zastygłem i przestałem kołysać Aidena. Eve wyglądała podobnie. Cisza trwała dopóki Aiden nie kichnął.

– Na zdrówko. – zagruchała Eve i ostrożnie wzięła Aidena do siebie, obdarzając mnie tylko spojrzeniem. Czułem wszystkie oczy na sobie i na nas. Czy hipotetycznie mogliśmy zamieszkać teraz razem? Czułem się jak idiota, ale szczerze nie jestem najlepszy w związkach.

– Eh, Liam twoja kolej. – dźwiękowiec niezdarnie szarpnął swój kołnierz.

– Jasne. – wstał i wszedł do studia, zostawiając za sobą większą ciszę.

– Hej Harry, pamiętasz o tej rzeczy, którą chciałeś mi pokazać w ubikacji? – szepnął Louis.

– Oh, tak, ta rzecz. Prawda. Chodźmy. – gra aktorska Harry’ego była jeszcze gorsza – jeśli to tylko możliwe – niż jak byliśmy w iCarly. Niall wstał i podążył za nimi, zostawiając swoją gitarę na sofie. Tak szybko jak opuścili pokój, Eve spojrzała na mnie z takim samym skonfundowanym spojrzeniem jakie miałem sam. Potarłem swój kark, nie bardzo wiedząc jak zacząć. Nie wiedziałem właściwie co się ze mną dzieje.

– Powinniśmy zamieszkać w osobnym domu? – brwi Eve podskoczyły do góry, kiedy głaskała naszego słodkiego syna w swoich ramionach. Westchnąłem, nie wiedząc jaka powinna być moja odpowiedź.

– Nie mam pojęcia. – potrząsnąłem głową.

– Wiesz bez presji czy coś, to po prostu – uciąłem jej, wiedząc co chciała powiedzieć.

– Chciałabyś?

– Chciałabym zdobyć choć odrobinę prywatności dla nas, stworzyć Aidenowi miejsce do dorastania. Jeśli nie chcesz, w porządku, ale teraz kiedy Harry o tym wspomniał, wydaje mi się, że jesteśmy ze sobą na poważnie. Wystarczająco, by razem zamieszkać. – oczami Eve zobaczyłem, że martwiła się o moją odpowiedź. Ledwo powstrzymałem się od wybuchnięcia śmiechem.

– Eve, przestań się martwić. – ująłem jej twarz w dłonie, będąc ostrożnym, żeby nie uderzyć Aidena łokciami. Podniosła na mnie swoje duże brązowe oczy i delikatnie się do niej uśmiechnąłem.

– Jeśli chcesz byśmy mieli swój własny dom, mieszkali tam, tylko nasza trójka i Alfie, to pokazujesz mi w ten sposób jak bardzo wierzysz w nasz związek. możemy zacząć czegoś szukać, jeśli jesteś gotowa.

Jej cała twarz się rozjaśniła, kiedy zorientowała się że się zgadzam i dała mi koło 10 pocałunków rozsianych na całej mojej twarzy. Zaśmiałem się z jej entuzjazmu, przypominając szczeniaka.

– Dziękuję ci, kochanie. – zamruczała mi do ucha, całując je. Wiedziała jak bardzo uwielbiałem, kiedy mnie tak nazywała.

– Nie dziękuj mi, podziękuj Harry’emu.- Nie dziękuj mi, podziękuj Harremu.

- Rozdział będzie poprawiony w najbliższym czasie przez adminkę, ale nie chciałam żebyście jeszcze dłużej czekały. Bardzo przepraszam za to ogromne opóźnienie, naprawdę mi przykro. Jeśli chciałby ktoś tłumaczenie piosenki, dajcie znać w komentarzu, to ja przetłumaczę i tu wrzucę :
)